noun شِکار / šekâr

این داستان نگده پرنده عسل نما و مرد حریصی به نام گینگیله می باشد. یکروز زمانی که گینگیله برای شکار بیرون رفته بود صدای نگده را شنید. خیال خوردن عسل، دهان گینگیله را آب انداخت. او ایستاد و با دقت گوش کرد و آنقدر جستجو کرد تا اینکه بالاخره پرنده را در بالای درخت دید." جیک جیک- جیک جیک- جیک جیک"، صدای حرکت پرنده روی برگ ها شنیده می شد، وقتی که از این درخت به آن درخت می پرید. او" جیک جیک- جیک جیک- جیک جیک" می کرد، و هر از گاهی متوقف می شد تا اینکه مطمئن شود که گینگیله دارد او را دنبال می کند.

in dâstân-e negede parande-ye asal namâ va mard-e harisi be nâm-e gingile mi bâšad. yekruz zamâni ke gingile barâye šekâr birun rafte bud sedâ-ye negede râ šenid. xiyâl-e xordan-e asal، dahân-e gingile râ âb andâxt. u istâd va bâ deqqat guš kard va ânqadr jostoju kard tâ inke belâxare parande râ dar bâlâ-ye deraxt did." jik jik- jik jik- jik jik"، sedâ-ye harekat-e parande ru-ye barg hâ šenide mi šod، vaqti ke az in deraxt be ân deraxt mi parid. u" jik-e jik- jik jik- jik jik" mi kard، va har az gâhi motevaqef mi šad tâ inke motma'en šuad ke gingile dârad u râ donbâl mi konad.

This is the story of Ngede, the Honeyguide, and a greedy young man named Gingile. One day while Gingile was out hunting he heard the call of Ngede. Gingile's mouth began to water at the thought of honey. He stopped and listened carefully, searching until he saw the bird in the branches above his head. "Chitik-chitik-chitik," the little bird rattled, as he flew to the next tree, and the next. "Chitik, chitik, chitik," he called, stopping from time to time to be sure that Gingile followed.

بنابراین گینگیله نیزه شکارش را در پایین درخت گذاشت و مقداری شاخه کوچک جمع کرد و آتش کوچکی درست کرد. وقتی که آتش خوب می سوخت، او یک چوب خشک بلند را در قلب آتش قرار داد. این چوب به اینکه دود زیادی تولید می کند مشهور بود. او طرف سرد چوب را با دندانش گرفت و در حالیکه چوب می سوخت و دود می کرد شروع به بالا رفتن از تنه درخت کرد.

banâbar in gingile neyze-ye šekâreš râ dar pâyin-e deraxt gozâšt va meqdâri šâxe-ye kučak jam' kard va âtaš-e kučaki dorost kard. vaqti ke âtaš xob mi suxt، u yek čub-e xošk-e boland râ dar qalb-e âtaš qarâr dâd. in čub be inke dud-e ziyâdi towlid mi konad mašhur bud. u taraf-e sard-e čub râ bâ dandâneš gereft va dar hâli ke čub mi suxt va dud mi kard šoru' be bâlâ raftan az tane-ye deraxt kard.

So Gingile put down his hunting spear under the tree, gathered some dry twigs and made a small fire. When the fire was burning well, he put a long dry stick into the heart of the fire. This wood was especially known to make lots of smoke while it burned. He began climbing, holding the cool end of the smoking stick in his teeth.