بهترین زمان مورد علاقه ی او در طول روز، زمان غروب بود. زمانی که خیلی تاریک می شد و نمی شد گیاهان را دید، وانگاری می دانست که دیگر باید به خانه برگردد. او از کنار رودخانه ها و مسیرهای باریکی که در بین زمین های کشاورزی بود رد می شد.behtarin zamân-e mowrede alâqe -e u dar tule ruz، zamân-e ğorub bud. zamâni ke xeyli târik mi šod va nemi šod giyâhan râ did، vângâri mi dânest ke digar bâyad be xâne bargardad. u az kenâr-e rudxâne hâ va masirhâ-ye bâriki ke dar beyne zamin hâ-ye kešâvarzi bud rad mi šod.
Her favourite time of day was just after sunset. When it got too dark to see the plants, Wangari knew it was time to go home. She would follow the narrow paths through the fields, crossing rivers as she went.
وقتی که غروب شد، از یک درخت بلند نزدیک رود بالا رفت و در شاخه ها برای خودش تختی درست کرد. تا زمانی که به خواب رفت آواز میخواند:" مامان، مامان، تو من را رها کردی. تو مرا رها کردی و دیگر هیچوقت بر نگشتی. پدر دیگر من را دوست ندارد. مامان، تو کی بر میگردی؟ تو منو رها کردی."vaqti ke ğorub šod، az yek deraxt-e boland-e nazdik-e rud bâlâ raft va dar šâxe hâ barâye xodeš taxti dorost kard. tâ zamâni ke be xâb raft âvâz mixând:" mâmân، mâmân، to man râ rahâ kardi. to marâ rahâ kardi va digar hič vaqt bar nagašti. pedar digar man râ dust nadârad. mâmân، to key bar migardi؟ to mano rahâ kardi."
When it came to evening, she climbed a tall tree near a stream and made a bed for herself in the branches. As she went to sleep, she sang: "Maama, maama, maama, you left me. You left me and never came back. Father doesn't love me anymore. Mother, when are you coming back? You left me."