خیلی زود او صدای بلند ویز ویز زنبورها را شنید. آن ها داشتند به حفره ای که در داخل تنه درخت بود و کندوی آنها در آن بود رفت و آمد می کردند. زمانی که گینگیله به کندو رسید، ته چوبی که در حال سوختن بود را به داخل کندو فرو کرد. زنبورها در حالیکه عصبانی و بدجنس بودند با سرعت به بیرون هجوم آوردند. آنها از بوی دود فرار می کردند ولی قبل از آن به گینگیله نیش های دردناکی می زدند.xeyli zud u sedâ-ye boland-e viz viz-e zanburhâ râ šenid. ân hâ dâštand be hofre i ke dar dâxel-e tane-ye deraxt bud va kandu-ye ânhâ dar ân bud raft v âmad mi kardand. zamâni ke gingile be kandu resid، tah-e čubi ke dar hâl-e suxtan bud râ be dâxel-e kandu foru kard. zanburhâ dar hâli ke asabâni va badjens budand bâ sor'at be birun hojum âvordand. ânhâ az bu-ye dud farâr mi kardand vali qabl az ân be gingile niš hây dardnâki mi zadand.
Soon he could hear the loud buzzing of the busy bees. They were coming in and out of a hollow in the tree trunk – their hive. When Gingile reached the hive he pushed the smoking end of the stick into the hollow. The bees came rushing out, angry and mean. They flew away because they didn't like the smoke – but not before they had given Gingile some painful stings!
ولی گینگیله آتش را خاموش کرد، نیزه اش را برداشت و به سمت خانه راه افتاد و به نگده توجه نکرد. نگده با عصبانیت گفت،" ویک-تورر! ویک-تورر!" گینگیله ایستاد، و به پرنده کوچک نگاه کرد و بلند بلند خندید." تو مقداری عسل می خواهی دوست من؟ آره! ولی من همه کارها را خودم کردم، و کلی نیش خوردم و زنبورها مرا گزیدند. چرا باید این عسل دوست داشتنی را با تو قسمت کنم؟" سپس او به راهش ادامه داد. نگده خیلی عصبانی بود! این راه مناسبی برای رفتار با او نبود! اما او تاوان کار خود را می دهد!vali gingile âtaš râ-ye xâmuš kard، neyze aš râ bardâšt va be samt-e xâne râh oftâd va be negede tavajjoh nakard. negede bâ asabâniyat goft،" vikturr! vikturr!" gingile istâd، va be parande-ye kučak negâh kard va boland boland xandid." to meqdâri asal mi xâhi dust-e man؟ âre! vali man hame-ye kârhâ râ xodam kardam، va kolli niš xordam va zanburhâ marâ gazidand. čerâ bâyad in asal-e dust dâštani râ bâ to qesmat konam؟" sepas u be râheš edâme dâd. negede xeyli asabâni bud! in râh-e monâsebi barâye raftâr bâ u nabud! ammâ u tâvân kâr-e xod râ mi dehad!
But, Gingile put out the fire, picked up his spear and started walking home, ignoring the bird. Ngede called out angrily, "VIC-torr! VIC-torrr!" Gingile stopped, stared at the little bird and laughed aloud. "You want some honey, do you, my friend? Ha! But I did all the work, and got all the stings. Why should I share any of this lovely honey with you?" Then he walked off. Ngede was furious! This was no way to treat him! But he would get his revenge.