verb وَرداشتَن / vardâštan

دوستت عصبانی شده میگه هزار بار گرفتمت چرا ورنمیداری؟

dustet asabâni šode mige hezâr bâr gereftamet čerâ varnemidâri؟

Your friend has become angry; he/she says, "I called you a thousand times. Why don't you pick up?

خدا رو خوش میاد اینو ور می داری میاری؟

xodâ ro xoš miyâad ino var mi dâri miyari؟

Would it please God now that you've brought him here?

بعد ورداشته واسه من استوری گذاشته که: «هرگز حدیث حاضر و غایب شنیده ای؟ من در میان جمع و دلم جای دیگر است.»

ba'd vardâšte vâse man estori gozâšte ke: «hargez hadis-e hâzer va ğâyeb šenide i؟ man dar miyân-e jam' va delam jâ-ye digar ast.»

Then, he's posted a story that, “Have you ever heard the tale of the present and the absent? I’m in the company of others, but my heart is somewhere else.”

رفتم خونه، آلبوم برادر بزرگم رو ورداشتم انقدر اینو گوش دادم تا آهنگ Give it away now رو حفظ شدم.

raftam xone، âlbum-e barâdar-e bozorgam ro vardâštam enqadr ino guš dâdam tâ âhang ____ ____ ____ ____ ro hefz šodam.

I went home, took my older brother’s album, and listened to it so much that I memorized the song “Give It Away Now”.

بهتره انگشتم رو از اینجا ور دارم و بگم، ما کی هستیم؟ من کی هستم؟

behtare angoštam ro az injâ var dâram va begam، mâ ki hastim؟ man ki hastam؟

it’s better if I take my finger from here and say, who are we? Who am I?

دورانه؛ unknown ور دار بیار. می خوام نون بپزم.

durâne؛ ____ var dâr biyâr. mi xam nun bepazam.

Duraneh, bring the [...]. I want to bake bread.