نگده همه کارهایی که گینگیله داشت انجام می داد را مشتاقانه تماشا می کرد. او منتظر گینگیله بود که یک قسمت بزرگ از شانه عسل را باقی گذارد و به عنوان تشکر به پرنده عسل نما بدهد. نگده تند تند از این شاخه به آن شاخه پرید، و به زمین نزدیک و نزدیکتر شد. سرانجام گینگیله به پایین درخت رسید. نگده روی یک تخته سنگ نزدیک گینگیله نشست و منتظر پاداشش بود.negede hame-ye kârhâyi ke gingile dâšt anjâm mi dâd râ moštâqâne tamâšâ mi kard. u montazer-e gingile bud ke yek qesmat-e bozorg az šâne-ye asal râ bâqi gozârad va be onvân-e tašakkor be parande-ye asal namâ bedehad. negede tond tond az in šâxe be ân šâxe parid، va be zamin nazdik va nazdiktar šod. saranjâm gingile be pâyin-e deraxt resid. negede ru-ye yek taxte sang nazdik-e gingile nešast va montazer-e pâdâšeš bud.
Ngede eagerly watched everything that Gingile was doing. He was waiting for him to leave a fat piece of honeycomb as a thank-you offering to the Honeyguide. Ngede flittered from branch to branch, closer and closer to the ground. Finally Gingile reached the bottom of the tree. Ngede perched on a rock near the boy and waited for his reward.