با اینکه پریسا خیلی دختر خوب و دوست داشتنی ای بود؛bâ inke parisâ xeyli doxtar-e xob va dust dâštani i bud؛
Even though Parisa was a very nice and lovely girl…
حالا اگر بچه همانقدر کوچک می ماند همه چیز می توانست متفاوت باشد. اما ان کره خر بزرگ و بزرگتر شد تا اینکه دیگر نمی توانست روی کمر مادرش جا بگیرد. و با اینکه خیلی تلاش می کرد نمی توانست مانند یک انسان عمل کند. مادرش اغلب خسته و درمانده بود. بعضی وقت ها او را مجبور می کرد کارهایی انجام دهد که مخصوص حیوانات است.hâlâ agar bačče hamânqadr kučak mi mând hame čiz mi tavânest motefâvet bâšad. ammâ ân korre xar bozorg va bozorgtar šod tâ inke digar nemi tavânest ru-ye kamar-e mâdareš jâ begirad. va bâ inke xeyli talâš mi kard nemi tavânest mânand-e yek ensân amal konad. mâdareš ağlab xaste va darmânde bud. ba'zi vaqt hâ u râ majbur mi kard kârhâyi anjâm dehad ke maxsus-e heyvânat ast.
Now, if the child had stayed that same, small size, everything might have been different. But the donkey child grew and grew until he could no longer fit on his mother's back. And no matter how hard he tried, he could not behave like a human being. His mother was often tired and frustrated. Sometimes she made him do work meant for animals.