هوا سرد بود و ماگزوه در ابتدای جاده ایستاده بود. مردی به سمتش رفت. ان مرد گفت،" سلام، من توماس هستم. من نزدیک اینجا کار می کنم، در جایی که تو می توانی چیزی برای خوردن پیدا کنی." او به خانه ای زرد با سقف ابی اشاره کرد." او پرسید،" من امیدوار باشم که تو به انجا بروی و مقداری غذا بگیری؟" ماگزوه به ان مرد و سپس به ان خانه نگاه کرد. او گفت،" شاید" و به راهش ادامه داد.havâ sard bud va mâgozve dar ebtedâ-ye jâdde istâde bud. mardi be samteš raft. ân mard goft،" salâm، man tumâs hastam. man nazdik-e injâ kâr mi konam، dar jâyi ke to mi tavâni čizi barâye xordan peydâ koni." u be xâne i zard bâ saqf-e âbi ešâre kard." u porsid،" man omidvâr bâšam ke to be ânjâ beruy va meqdâri ğazâ begiri؟" mâgozve be ân mard va sepas be ân xâne negâh kard. u goft،" šâyad" va be râheš edâme dâd.
It was cold and Magozwe was standing on the road begging. A man walked up to him. "Hello, I'm Thomas. I work near here, at a place where you can get something to eat," said the man. He pointed to a yellow house with a blue roof. "I hope you will go there to get some food?" he asked. Magozwe looked at the man, and then at the house. "Maybe," he said, and walked away.